Иптәшләрең белән бергәләп уйнарсыз...

(Хикәя)

Әтисе Гөлшатка курчак алып кайтты. Аның исеме – Айгөл.

• Иптәшләрең белән бергәләп уйнарсыз,  – диде әтисе. Әй сөенде Гөлшат!

Бүген ял көне. Гөлшатны бакчага илтмәделәр.Ул Айгөл белән уйный гына башлаган иде, күрше кызы Лена аны урамга уйнарга чакырды. Кыз, тиз-тиз киенде дә урамга йөгерде. Айгөлне бүлмәдә калдырды, чөнки Ленаның курчак белән уйнавын теләмәде ул. Урамнан кергәч, Гөлшат курчакны кулына алды. Кулга алуга:

- Ән-нәү-ү,тимәү-ү! – дигән сыман ыңгырашты да күзләрен йомды.

- Әни, әнием, – дип, алгы бүлмәгә йөгереп керде Гөлшат. – Айгөл минем белән уйнарга теләми...

Әнисе, сынап, кызына карады.

• Әллә үпкәләттеңме үзен?

Гөлшатка бик күңелсез булды. Бары шунда гына әтисе әйткән сүзләрне исенә төшерде.”Иптәшләрең белән бергәләп уйнарсыз...” – дигән иде бит. Гөлшат курчагының чәченнән йомшак кына сыйпап алды:

• Гафу ит мине, курчагым. Икенче тапкыр сине дә дусларым янына алып чыгармын, бергәләп уйнарбыз...  – диде.

Айгөл әйтерсең шуны гына көтеп торган, ул зәңгәр күзләрен ачып җибәрде, Гөлшатка елмаеп куйган төсле булды.

Хикәяне язучы: 5А сыйныфы укучысы Ромазанов Данил Николаевич